Таткото на девојче убиено во „Рибникар“: Многу работи не се во ред

Таткото на едно од убиените девојчиња во Основното училиште „Владислав Рибникар“, познатиот одбојкарски тренер Драган Кобиљски, на социјалните мрежи објави писмо за трагедијата во кое повика на одговорност.

Писмото е пренесено во целост:

„Како да размислуваме и како да живееме? Зошто не’ нарекуваат родители на деца ‘жртви’? Нашите деца не загинаа поради несреќен сплет на околности, нашите деца беа убиени (застрелани, ликвидирани) со многу јасна намера, план и желба за фатален исход… Tука ништо не е во ред. Не се случило случајно…случајно само некои се спасиле…

А како живеат, дишат, па дури и постојат родителите на убиените деца? Какво било детството и младоста на браќата и сестрите, каква возраст имале бабите и дедовците? Каков е животот на ранетите, а какви се траумите на преживеаните?

Колку светови се всушност уништени?

Дали ова може да се поправи? – не може! Дали децата можат да се вратат? – не може!

И дали е важно да се утврдат одговорностите во ова кривично дело? – Важно е! Важно е вакво нешто никогаш да не се повтори.

Никој од нас не е судија на овој свет, а најмалку на ‘оној’ свет и никој не се труди да биде, но за да не остане злото само зло, треба барем да се извлече поука од оваа трагедија.

Утврдувањето на одговорност и законска казна не претставува наша осуда. Тоа го претставува ставот на општеството дека постапките што доведоа до зло се неприфатливи и дека неговата цел е да го регулира.

Ниту покајанието ниту простувањето не резултираат со ослободување од одговорноста, ниту, пак, треба да се мешаат тие работи.

Бог ќе прифати искрено покајание, нашето простување ќе значи продолжување на животот без гнев, а поднесувањето на одговорноста и изрекувањето казнени мерки се насочени кон создавање и негување општествено прифатливи норми на однесување.

Се уште не сме ставени во искучение, ниту некој побарал прошка од нас, ниту сме се прегрнале и плачеле со некого поради сликите или телата на нашите убиени деца – велат дека им е непријатно да гледаат… и тие упорно се обидуваат да објаснат како се било во ред:

– дете со целосен недостаток на емпатија изложено од неговите родители на содржина несоодветна за неговиот емоционален развој и тренирано на стрелиште – не треба да биде во ред,

– оружје достапно за детето во куќата – не е добро,

– игнорирањето од страна на родителите во врска со советите за неопходната психолошка поддршка и детален преглед на детето поради „криза на свеста“ – не треба да биде во ред, бидејќи тоа резултираше со прикривање на случајот со детето кое всушност требаше да се лекува.

– промена на смена и одделение без ниту една писмена трага во форма на Барање и Одобрување, каде што ќе се наведат јасни причини за преземање на такви мерки и дополнително процедурално следено… – не треба да е во ред, бидејќи тоа го докажува отсуството на систематски и организиран пристап.

– ширењето невистини за врсничко насилство и виктимизација на криминалецот – не треба да биде во ред, бидејќи тоа води до создавање на идоли кои се погубни за ова општество.

– видеата и сквернавењето на идентитетот на жртвите, нивните семејства и потенцијалните жртви – не треба да бидат во ред со сите морални, етички и безбедносни стандарди,

Толку не е во ред… Неправдата боли, извртувањето на фактите боли, грозоморната реалност боли, обидите да се избегне одговорноста болат, а ние?

Треба да продолжиме да даваме коментари за криминалот, за правниот процес, за нас и нашите убиени деца, да доставуваме јавно достапни видеа каде нашите деца се сместени во камион во црни вреќи, постојано пред очи да ја имаме фотодокументацијата на нашите застрелани деца, упорно убедувајќи се дека имаат мирен израз на нивните лица, дека утешно и со благодарност се враќаме на последните бакнежи и допири во Градската капела каде дури имавме можност да ги видиме како спијат за последен пат… да ги голтнеме солзите, да го потиснеме плачот, затоа што рацете ни беа полупразни… и да ја поднесеме нашата болка…

И знаеме дека никој освен криминалецот не сака лошо, но клучната улога во оваа невидена трагедија имаше лошото (не)дејствување.

Преземањето одговорност за избраните постапки е минимумот што го заслужува ова општеството кое сака подобро“, се вели во писмото.