Иванов: Кампања на „Фејсбук“ и водење држава не е исто

По пет го­ди­ни на пре­тсе­да­тел­ска­та функ­ци­ја по­ра­неш­ни­от про­фе­сор по­втор­но вле­гу­ва во из­бор­на кам­па­ња. Нај­го­ле­ми аду­ти му се огром­ни­от про­цент гра­ѓа­ни што сме­та­ат де­ка е че­сен по­ли­ти­чар, цвр­ста­та по­зи­ци­ја за та­ка­на­ре­че­ни­те иден­ти­тет­ски пра­ша­ња и прин­ци­пи­ел­ни­от остар став кон си­те што не ги по­чи­ту­ва­ат ма­ке­дон­ски­от ја­зик и на­ци­ја. Не са­ка да од­го­во­ри на на­па­ди­те од нај­го­ле­ми­от по­ли­тич­ки про­тив­ник Сте­во Пен­да­ров­ски, кој остро го на­пад­на отка­ко бе­ше из­бран на кон­гре­сот на СДСМ. Де­ла­та не­ка го­во­рат за не­го, мал­ку ка­ко на ше­га ве­ли Ива­нов во интервју за Република. Ги по­чи­ту­ва си­те про­ти­вкан­ди­да­ти, но уве­рен е де­ка по­сто­ја­но­то кри­ти­ку­ва­ње од стра­на без да се сра­бо­ти ни­што, ска­па­та кам­па­ња на „Фејс­бук“, до­го­во­рот со Ах­ме­ти и дод­во­ру­ва­ње­то кон стран­ци­те и кон Цр­вен­ков­ски не мо­же да до­ве­дат ни­ко­го до пре­тсе­да­тел­ска­та по­зи­ци­ја

Гос­по­ди­не Ива­нов, пред исте­кот на Ва­ши­от пре­тсе­да­тел­ски ман­дат мо­же­те ли да да­де­те оцен­ка за Ва­ша­та ра­бо­та? Вие сте шеф на др­жа­ва­та во мно­гу ин­тен­зи­вен пер­и­од.
Ива­нов: Оцен­ка за мо­ја­та ра­бо­та ќе има­ат мож­ност да да­дат гра­ѓа­ни­те на Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја на прет­стој­ни­те из­бо­ри. До­кол­ку лич­но не бев за­до­во­лен од тоа што го ра­бо­тев, не­ма­ше да ја при­фа­там мож­но­ста за по­вто­рен из­бор. Во це­ли­от ман­дат во­оп­што не се ште­дев, вло­жив мно­гу труд и енер­ги­ја и нај­до­бро што зна­ев и уме­ев со мо­јот ка­би­нет ра­бо­тев да ја ис­пол­нам не са­мо про­гра­ма­та за ко­ја ја до­бив до­вер­ба­та, ту­ку и по­ве­ќе од тоа. Бев све­сен за пре­диз­ви­кот. Во 2009 го­ди­на Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја сѐ уште се со­о­чу­ва­ше со тра­у­ми­те од бу­ку­ре­шки­от са­мит. На тоа се на­до­вр­заа го­ле­ма­та свет­ска еко­ном­ска и фи­нан­си­ска кри­за и европ­ска­та долж­нич­ка кри­за. Но, горд сум што во ни­ту еден мо­мент не ги за­бо­ра­вив по­тре­би­те и ба­ра­ња­та на гра­ѓа­ни­те, ви­тал­ни­те на­ци­о­нал­ни ин­те­ре­си – без­бед­но­ста, јак­не­ње­то на со­жи­во­тот и ме­ѓу­себ­на­та по­чит – еко­ном­ски­от прос­пе­ри­тет, кул­тур­на­та афир­ма­ци­ја, обра­зо­ва­ни­е­то, мла­ди­те… Се зац­вр­сти чув­ство­то на до­сто­инс­тво и гор­дост на ма­ке­дон­ски­те гра­ѓа­ни. Се по­диг­на до­вер­ба­та на гра­ѓа­ни­те во сопс­тве­на­та др­жа­ва.

Два­е­се­тго­диш­ни­на­та од не­за­вис­но­ста, спорт­ски­те, кул­тур­ни­те и си­те дру­ги ус­пе­си ги по­ка­жаа спло­те­но­ста и чув­ство­то на при­пад­ност. Со тоа ги раз­би­вав­ме илу­зи­и­те и пер­цеп­ци­и­те де­ка сме ма­ли за го­ле­ми ус­пе­си.

Ус­пе­ав­ме да го зго­ле­ми­ме ме­ѓу­на­род­ни­от уг­лед на Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја. На кон­цеп­тот на за­тво­ре­ност и иск­лу­чи­вост му го спро­тив­ста­вив­ме кон­цеп­тот на отво­ре­ност кон си­те во над­во­реш­на­та по­ли­ти­ка. Пре­су­да­та на Ме­ѓу­на­род­ни­от суд на прав­да­та и пет­те пос­ле­до­ва­тел­ни пре­по­ра­ки од Европ­ска­та ко­ми­си­ја за по­че­ток на при­стап­ни­те пре­го­во­ри до­вол­но го­во­рат за ис­прав­но­ста и за из­др­жа­но­ста на на­ша­та по­ли­ти­ка. Во­дев мно­гу актив­на над­во­реш­на по­ли­ти­ка на отво­ре­ност кон си­те, ги јак­нев­ме ста­ри­те и соз­да­вав­ме но­ви при­ја­телс­тва. Мно­гу вни­ма­ние и енер­ги­ја вло­жив­ме во отво­ра­ње­то но­ви перс­пе­кти­ви за на­ша­та еко­но­ми­ја, но­ви па­за­ри и но­ви мож­но­сти, прив­ле­ку­ва­ње стран­ски ин­ве­сти­то­ри, обез­бе­ду­ва­ње енер­гет­ска ид­ни­на, не­шта што ќе го по­диг­нат жи­вот­ни­от стан­дард и ќе отво­рат но­ви ра­бо­ти ме­ста. Мно­гу вре­ме по­све­тив­ме на мла­ди­те, на бу­де­ње на прет­при­е­мач­ки­от дух, по­до­бру­ва­ње на ус­ло­ви­те за ква­ли­тет­но обра­зо­ва­ние, на­уч­но-истра­жу­вач­ка деј­ност, ли­дер­ски ве­шти­ни.

Има ли не­што што Ви оста­на ка­ко пре­диз­вик што не ус­пе­а­вте да го ре­а­ли­зи­ра­те во из­ми­на­ти­те го­ди­ни? Што е тоа што го сме­та­те за нај­го­лем ус­пех, а што го сме­та­те ка­ко ли­чен не­ус­пех?
Ива­нов: Ус­пе­ав­ме да одо­ле­е­ме на при­ти­со­ци­те и на уце­ни­те, ус­пе­ав­ме на ар­гу­мен­ти­те на си­ла­та да од­го­во­ри­ме со си­ла­та на ар­гу­мен­ти­те. Ни­кој ве­ќе не­ма да мо­же да нѐ сме­та за ма­ли и не­важ­ни, кои са­мо тре­ба да слу­ша­ат. Со нај­го­ле­ми­от на­ци­о­на­лен пре­диз­вик, бло­ка­ди­те на на­ши­от европ­ски и евро­ат­лант­ски пат, се со­о­чив­ме ка­ко зре­ла др­жа­ва, со цвр­сти­те ар­гу­мен­ти на ме­ѓу­на­род­но­то пра­во, ме­ѓу­на­род­ни­те прин­ци­пи, чо­ве­ко­ви­те пра­ва и пра­во­то на чо­ве­ко­во до­сто­инс­тво.

Гле­дај­ќи ги по­тре­би­те и ба­ра­ња­та на на­ши­те гра­ѓа­ни, де­фи­ни­тив­но се прик­лу­чу­вам кон на­по­ри­те на Вла­да­та и на на­ша­та еко­ном­ска дип­ло­ма­ти­ја за да по­мог­нам во еко­ном­ски­от на­пре­док на др­жа­ва­та, а пре­ку отво­ра­ње но­ви ра­бо­ти ме­ста, по­диг­ну­ва­ње на жи­вот­ни­от стан­дард, отво­ра­ње кон но­ви­те па­за­ри, обез­бе­ду­ва­ње енер­гет­ска без­бед­ност и га­си­фи­ка­ци­ја на зем­ја­та, но­ви перс­пе­кти­ви за на­ша­та де­лов­на за­ед­ни­ца.

Тоа што оста­на не са­мо ка­ко мој пре­диз­вик, ту­ку и ка­ко пре­диз­вик на си­те нас, е тоа што сѐ уште не ус­пе­ав­ме да ги ре­а­ли­зи­ра­ме на­ши­те над­во­реш­но-по­ли­тич­ки стра­те­ги­ски це­ли, и тоа не по на­ша ви­на. Си­те по­твр­ду­ва­ат де­ка Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја е под­го­тве­на вед­наш да ста­не дел од НА­ТО. Има­ме ду­ри пет по­твр­ди де­ка сме под­го­тве­ни да ги поч­не­ме пре­го­во­ри­те за членс­тво со Европ­ска­та уни­ја. Но, бло­ки­ра­ни сме по­ра­ди проб­лем што не го по­са­ку­вав­ме, но што ни бе­ше на­мет­нат – пра­ша­ње­то за раз­ли­ка­та око­лу име­то. Но, и ту­ка не­шта­та се ме­ну­ва­ат, не сме обес­хра­бре­ни од бло­ка­да­та. Ко­га зна­е­те де­ка сте во пра­во, има­те вер­ба да оп­сто­и­те и да не се пре­да­ва­те. Де­нес има­ме мно­гу по­го­ле­мо раз­би­ра­ње и по­го­ле­ма под­др­шка од на­ши­те парт­не­ри во Европ­ска­та уни­ја и во НА­ТО. И по­крај ста­тус кво, ние не се ко­ле­ба­ме са­ми да ја соз­да­ва­ме Европ­ска­та уни­ја во Ма­ке­до­ни­ја. Не сме обес­хра­бре­ни са­ми да ра­бо­ти­ме на спро­ве­ду­ва­ње на европ­ски­те ре­фор­ми, на до­стиг­ну­ва­ње на нај­ви­со­ки­те европ­ски стан­дар­ди и кри­те­ри­у­ми, за до­бро­то на гра­ѓа­ни­те. На тој на­чин пре­го­во­ри­те, ко­га и да поч­нат, ќе се све­дат на чи­ста фор­мал­ност, а пра­ша­ње­то за членс­тво во Европ­ска­та уни­ја ќе го све­де­ме на чи­сто тех­нич­ко пра­ша­ње. Важ­но е да про­дол­жи­ме да ра­бо­ти­ме на тоа.

Од ед­на стра­на Ве сме­та­ат за про­е­вроп­ски по­ли­ти­чар, а, од дру­га стра­на, ка­ко ни­кој пре­тсе­да­тел прет­ход­но вле­го­вте во конф­ликт ди­рект­но со европ­ски­те ин­сти­ту­ции. Им се за­ка­ни­вте де­ка не­ма да го при­ми­те из­ве­шта­јот ако во не­го ја не­ма при­да­вка­та „ма­ке­дон­ски“, а евро­ам­ба­са­до­рот Аи­во Орав остро го кри­ти­ку­ва­вте ко­га нѐ на­ре­че „Сла­во­ма­ке­дон­ци“?
Ива­нов: Не­ма от­ста­пу­ва­ње. Се­ко­гаш же­сто­ко ќе ре­а­ги­рам ако не­кој по­ка­же не­по­чи­ту­ва­ње за на­ши­от иден­ти­тет. Таа мо­ја ре­ак­ци­ја про­из­ле­гу­ва ток­му од мо­ја­та про­е­вроп­ска ори­ен­та­ци­ја. Та­ка би по­ста­пил се­кој чо­век, не­за­вис­но да­ли е Ма­ке­до­нец, Гер­ма­нец, Фран­цу­зин, Бри­та­нец, Ита­ли­ја­нец…, ако е со­о­чен со та­кво не­по­чи­ту­ва­ње. Евро­па, ка­ко ми­ро­вен про­ект, е по­са­ку­ва­на ток­му по­ра­ди прин­ци­пот на единс­тво во раз­лич­но­сти­те. Прин­цип кој по­драз­би­ра де­ка се­кој Евро­пе­ец мо­же да се чув­ству­ва ка­ко што са­ка, во сог­лас­ност со не­го­ви­те ко­ре­ни, при­пад­ност, тра­ди­ци­ја. Се­кој со­вре­мен европ­ски по­ли­ти­чар бе­ском­про­мис­но би за­ста­нал во од­бра­на на чо­ве­ко­во­то пра­во на са­мо­и­ден­ти­фи­ка­ци­ја и пра­во­то на чо­ве­ко­во до­сто­инс­тво. Тоа се пра­ша­ња за кои не мо­жат да се пра­ват ком­про­ми­си. Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја, со неј­зи­ни­от уни­ка­тен мо­дел на по­чи­ту­ва­ње на раз­лич­но­сти­те, мо­дел на ин­те­гра­ци­ја без аси­ми­ла­ци­ја, мо­же мно­гу да ѝ по­ну­ди на Евро­па и на ре­ги­о­нот. Ние не ба­ра­ме ни по­ве­ќе ни по­мал­ку од тоа што го ба­ра­ат и дру­ги­те европ­ски др­жа­ви и на­ро­ди.

Бе­вте при­сут­ни на два­та пос­лед­ни са­ми­ти на НА­ТО во Ли­са­бон и во Чи­ка­го. И по­крај цвр­ста­та опре­дел­ба на али­јан­са­та де­ка без ре­ше­но име не­ма членс­тво, Вие про­дол­жу­ва­те да вр­ши­те при­ти­сок кај зем­ји­те-член­ки. Во слу­чај да би­де­те ре­из­бран, ќе па­ту­ва­те ли на прет­стој­ни­от са­мит ако би­де јас­но де­ка и та­му не­ма да до­би­е­ме по­ка­на за членс­тво? Кол­ку вре­ди да се би­де упо­рен?
Ива­нов: Не ни не­до­сти­га­ат упор­ност и вер­ба. Ако на­ши­те пред­ци, илин­ден­ци­те и ас­ном­ци­те не­ма­ле вер­ба и упор­ност во бор­ба­та за сло­бо­да, да­ли де­нес ќе имав­ме не­за­вис­на др­жа­ва Ма­ке­до­ни­ја? Ќе одам, и та­му ќе ин­си­сти­рам на по­чи­ту­ва­ње на пре­су­да­та на Ме­ѓу­на­род­ни­от суд на прав­да­та. Не мо­же ге­не­рал­ни­от се­кре­тар на НА­ТО, Ан­дерс Фог Рас­мун­сен, во ед­на си­ту­а­ци­ја да ба­ра по­чи­ту­ва­ње на ме­ѓу­на­род­но­то пра­во, а во на­ши­от слу­чај да из­ја­ву­ва де­ка пре­су­да­та од Хаг не­ма ни­ка­кво вли­ја­ние на НА­ТО ка­ко ор­га­ни­за­ци­ја. НА­ТО функ­ци­о­ни­ра бла­го­да­ре­ние на ме­ѓу­на­род­ни­те до­го­во­ри и на ме­ѓу­на­род­но­то пра­во. Ка­мен-те­мел­ни­кот на НА­ТО не смее да би­де и ка­мен на не­го­во соп­ну­ва­ње. Др­жа­ви­те и ме­ѓу­на­род­ни­те ор­га­ни­за­ции има­ат сè по­го­ле­ма по­тре­ба за прав­но уре­ден ме­ѓу­на­ро­ден по­ре­док.

Опо­зи­ци­ски­те ме­ди­у­ми ко­ри­стат не­кои Ва­ши јав­ни из­ја­ви ка­ко оруж­је за на­пад. Кол­ку Ва­кви­от од­нос му ште­ти на Ва­ши­от имиџ?
Ива­нов: Ви­со­ка­та до­вер­ба што ја имам кај гра­ѓа­ни­те, ко­ја мо­жам да ја ви­дам и од мо­и­те не­по­сред­ни кон­та­кти со гра­ѓа­ни­те, но ко­ја мо­же да се ви­ди и од истра­жу­ва­ња­та на јав­но­то мис­ле­ње, збо­ру­ва со­се­ма спро­тив­но. Од опо­зи­ци­ја­та де­нес слу­шам ед­ни те исти кри­ти­ки што ми беа упа­ту­ва­ни уште за вре­ме на из­бор­на­та кам­па­ња во 2009 го­ди­на. Со сѐ што пра­вев во овие пет го­ди­ни по­ка­жав де­ка тие кри­ти­ки се па­у­шал­ни. Јас­но ми е де­ка мо­ра да ги иг­но­ри­ра­ат ре­зул­та­ти­те од мо­е­то ра­бо­те­ње ка­ко пре­тсе­да­тел. Ма­ке­дон­ски­от гра­ѓа­нин мно­гу до­бро знае со кол­ка­ва по­све­те­ност ра­бо­тев за др­жав­ни­те ин­те­ре­си. На не­кои им пре­чи и тоа што се­ко­гаш сум со гра­ѓа­ни­те, и ко­га има­ат ма­ка и ко­га сла­ват. Со за­до­волс­тво ги при­фа­ќав по­ка­ни­те за учес­тво на раз­ни на­ста­ни и ма­ни­фе­ста­ции низ це­ла Ма­ке­до­ни­ја – за­кро­ју­ва­ње на лоз­ја­та на Св. Три­фун, Во­ди­ци, Га­лич­ка свад­ба, ра­ки­ја­ди, пра­зи­ја­ди… Та­кви­те ма­ни­фе­ста­ции ја чу­ва­ат и не­гу­ва­ат ма­ке­дон­ска­та тра­ди­ци­ја. Ка­ко што спом­нав и на кон­вен­ци­ја­та на ВМРО-ДПМНЕ, пре­тсе­да­те­лот не е над гра­ѓа­ни­те, ту­ку е со нив и се­ко­гаш е еден од нив. Ед­на­кво сум пре­тсе­да­тел на си­те. Не ста­нав пре­тсе­да­тел за да ми слу­жат, ту­ку јас да им слу­жам на гра­ѓа­ни­те, да ѝ слу­жам на Ма­ке­до­ни­ја.

Во пос­лед­ни­те пет го­ди­ни, по­крај тоа што сте постојано цел на на­па­ди од опо­зи­ци­ја­та, таа не на­пра­ви те­мел­на ана­ли­за за тоа што го на­пра­ви­вте ка­ко пре­тсе­да­тел. На што се дол­жи тоа?
Ива­нов: До­се­га не ви­дов се­оп­фат­на ана­ли­за од опо­зи­ци­ја­та за мо­јот ман­дат ка­ко пре­тсе­да­тел на Ре­пуб­ли­ка Ма­ке­до­ни­ја. Ако на­пра­ват та­ква ана­ли­за, не ќе мо­жат да ги иг­но­ри­ра­ат ре­зул­та­ти­те од мо­ја­та ра­бо­та, а тоа мо­же­би не им оди во при­лог. При­фа­ќам кри­ти­ка до­кол­ку е из­др­жа­на и кон­стру­ктив­на. Тоа е мој ха­би­тус што го гра­дам 20 го­ди­ни ка­ко уни­вер­зи­тет­ски про­фе­сор. Не мо­жеш да би­деш уни­вер­зи­тет­ски про­фе­сор ако не со­о­чу­ваш те­зи со кон­тра­те­зи, по­зи­ции со спро­тив­ста­ве­ни по­зи­ции. Исто­то тре­ба да ва­жи и во по­ли­ти­ка­та. Транс­па­рент­но­ста во ра­бо­та­та и до­бри­те ре­ше­ни­ја про­из­ле­гу­ва­ат од де­ба­та и од ди­ја­лог.

Грч­ки­от ко­ле­га Па­пу­љас од­би не­кол­ку Ва­ши по­ка­ни да се срет­не­те и отво­ре­но да раз­го­ва­ра­те за од­но­си­те ме­ѓу две­те зем­ји. Со бу­гар­ски­от пре­тсе­да­тел Пр­ва­нов има­вте од­лич­ни од­но­си, со не­го­ви­от нас­лед­ник Плев­не­ли­ев има­вте и до­бри, но и конф­ликт­ни си­ту­а­ции. Вос­по­ста­ви­вте до­бри ре­ла­ции со срп­ски­от, хр­ват­ски­от, ал­бан­ски­от, цр­но­гор­ски­от ко­ле­га. Кол­ку е те­шко на Бал­ка­нот да се во­ди ви­со­ка по­ли­ти­ка?
Ива­нов: Си­те ние на Бал­ка­нот са­ка­ме да жи­ве­е­ме во мир, во без­бед­ни, ста­бил­ни и прос­пе­ри­тет­ни др­жа­ви. Ка­ко ни­ко­гаш до­се­га ја има­ме таа мож­ност. По­тре­ба­та од по­до­бар жи­вот и по­ви­со­ки стан­дар­ди нѐ упа­ту­ва на со­ра­бо­тка ка­ква што ни­ко­гаш до­се­га не сме има­ле. Нѐ упа­ту­ва на че­сти кон­та­кти со кои се соз­да­ва до­вер­ба и се гра­ди за­ем­на по­чит.

Ре­ги­о­нот е осет­но про­ме­нет на по­до­бро, но тре­ба да дој­де пер­и­од на кон­крет­ни про­е­кти со кои ќе го по­диг­не­ме жи­вот­ни­от стан­дард на на­ши­те гра­ѓа­ни. За тоа е по­треб­на со­ра­бо­тка. Еве еден при­мер, со го­ди­ни ја афир­ми­рам иде­ја­та за до­вр­шу­ва­ње на Ја­дран­ско-јон­ска­та ма­ги­стра­ла и неј­зи­но по­вр­зу­ва­ње со Ко­ри­до­рот 8, за овој ко­ри­до­рот да има по­го­ле­ма еко­ном­ска исп­лат­ли­вост. Тоа е про­ект што су­штин­ски ќе го сме­ни ре­ги­о­нот, ќе ги на­пра­ви на­ши­те еко­но­мии по­кон­ку­рент­ни и по­прив­леч­ни за стран­ски­те ин­ве­сти­то­ри. На до­бар пат сме да го ре­а­ли­зи­ра­ме тоа. Не­воз­мож­но е да не со­ра­бо­ту­ва­ме и во об­ла­ста на за­шти­та­та на жи­вот­на­та сре­ди­на и пре­вен­ци­ја­та од при­род­ни не­по­го­ди, пра­ша­ња кои не приз­на­ва­ат др­жав­ни гра­ни­ци. Ако спо­ред вас се­то тоа вле­гу­ва во де­фи­ни­ци­ја­та на ви­со­ка по­ли­ти­ка, то­гаш да – има пре­диз­ви­ци, но се ан­га­жи­ра­ме, и тоа но­си ре­зул­та­ти.

Жа­лам што мо­јот ко­ле­га Па­пу­љас ги од­би си­те мои по­ка­ни. Те­шко се об­јас­ну­ва фа­ктот де­ка две со­сед­ни европ­ски др­жа­ви во 21 век по­ве­ќе од две де­це­нии не­ма­ле сред­ба на пре­тсе­да­тел­ско ни­во. А, не е те­шко би­деј­ќи на­ши­те две оп­штес­тва и еко­но­мии не­ма­ат проб­лем, тие со­ра­бо­ту­ва­ат. Ние ка­ко пре­тсе­да­те­ли тре­ба са­мо да ги сле­ди­ме. Но, ќе дој­дат по­до­бри вре­ми­ња. Кол­ку за спо­ред­ба, во из­ми­на­ти­те пет го­ди­ни со по­ра­неш­ни­от ал­бан­ски пре­тсе­да­тел Ба­мир То­пи и со акту­ел­ни­от пре­тсе­да­тел Бу­јар Ни­ша­ни имав нај­мал­ку 20 сред­би на офи­ци­јал­ни по­се­ти и ра­бот­ни по­се­ти. Со по­ра­неш­ни­от срп­ски пре­тсе­да­тел Та­диќ и со акту­ел­ни­от пре­тсе­да­тел Ни­ко­лиќ, исто та­ка. Имав мно­гу­број­ни сред­би и со пре­тсе­да­те­ли­те на Ко­со­во, Сеј­диу, Па­цо­ли и Јах­ја­га. Исто и со Хр­ват­ска, Сло­ве­ни­ја, Цр­на Го­ра. Со Пр­ва­нов имав од­лич­на со­ра­бо­тка. Се на­де­вам де­ка во исти­от дух ќе про­дол­жи­ме и со акту­ел­ни­от пре­тсе­да­тел на Ре­пуб­ли­ка Бу­га­ри­ја. Иа­ко не се­ко­гаш од­но­си­те со со­се­ди­те се од­ви­ва­ат со по­са­ку­ва­на ди­на­ми­ка, уве­рен сум де­ка ќе надв­ла­дее ду­хот на тра­ди­ци­о­нал­но­то до­бро­со­седс­тво.

Целото интервју прочитајте го на Република