„Морав да и јавам на колешка дека ѝ почина сопругот“: Српски лекар раскажа што видел во црвената зона во текот и по деновите на короната

Беше 20 март минатата година, кога првпат влегов во црвената зона. Лично, во оваа борба влегов подготвен, не можам да кажам дека не чувствував страв, но подготвен сум. Многу од нив поминаа низ црвената зона, некои приказни завршија среќно, а други… завршија онака како што мораа. Но, знам дека секој, и на почетокот и сега, дека сите ние даваме се од себе за да спасиме животи повеќе - ја започнува приказната за „Блиц“ д -р Владан Цветановиќ, директор на болницата „Ковид“ во Крушевац.

Црвената зона, без разлика дали се наоѓа во Белград, Ниш, Крушевац, Краљево, Нови Сад или било кој друг град, изгледа исто. Кревет до кревет, пациенти кои чекаат да се опорават, со надеж дека сѐ ќе биде како што треба. Во единиците за интензивна нега, вриштат машини кои дишат наместо оние што не можат да го направат тоа сами. Короната нема милост, а лекарите и медицинскиот персонал даваат се од себе дење и ноќе за да им помогнат на оние кои се борат за секој здив.

- Поминаа многу пациенти. Секој има своја приказна. Во моментов имаме млад човек кој има (35) години, тој е од Нови Пазар. Кај нас, тој беше примен во исклучително тешка состојба, со пневмонија што напредуваше. Кога пристигна, беше пречекан од комплетен тим доктори од различни специјалности, и знаевме дека нема да биде лесно, бидејќи тој имаше поврзаност со срцева слабост, беа присутни згрутчување на крвта. Ситуацијата беше се посложена и посложена, но успеавме да го спасиме животот на овој млад човек и се надевам дека наскоро ќе си замине дома, бидејќи нема подобро чувство за лекар отколку кога испраќаш некој што дошол во таква лоша состојба дома на нозе , ја кажува приказната за „Блиц“ д -р Цветановиќ.

Оваа агонија трае повеќе од година и пол, но за лекарите сето тоа изгледа како да трае веќе 10 години. Сѐ е толку интензивно, сложено, брзо, што немаат време да размислуваат за ништо друго. Вокацијата на лекарите е да лекуваат луѓе, но оваа специфична ситуација што го зафати целиот свет, ни покажува дека лекарите и медицинските лица воопшто се херои на оваа возраст кои се подготвени да издржат сѐ.

- Кога се започна, не знаевме како ќе оди. Се прилагодивме, ги научивме навиките и „намерите“ на оваа болест и ги вложивме сите напори. Во такви ситуации, најважна е соработката што постои помеѓу пациентот и нас лекарите. Колку и да е тешко, јас знам како доктор дека не можам да се откажам и не можам да го отфрлам, го доживеав ова како повик да им треба на луѓето, човештвото и верувам дека секој од моите колеги се чувствува исто. Кога ќе дојде пациент, првото нешто што би сакал да го слушнам е дека се јавил на време, за да можеме да му помогнеме, да дадеме насочена терапија, но за жал некој доаѓа доцна, и тие доаѓаат на нашиот прием со заситеност од 60, 70 додека нормалната вредност од 94 до 100. Кога ќе видите за што станува збор, колку болеста напреднала, дека лицето не е вакцинирано, тогаш не ви останува ништо друго освен да се борите со натчовечка сила да помогнете - вели д -р Цветановиќ .

Невакциниран? - Борбата може да започне!

Колку долго некој ќе остане зависи од тоа дали дошол на време, дали има поврзана болест. Кога ќе се слушне зборот „невакциниран“, сѐ е јасно - борбата може да започне!

- Сега имаме пациентка која дојде кај нас со тешка форма на ковид -пневмонија, но исто така и со абдоминално крварење поврзано. Операцијата беше неопходна и ја опериравме. Ја извадивме од респираторот, се бориме за тоа и оди во својот позитивен тек, во моментов е на низок процент на кислород. Таа е стабилна и искрено верувам дека сѐ ќе биде добро, затоа очекувам дека во наредните денови ќе ја префрлиме на полуинтензивна нега. Кога се будат, овие луѓе се во прилично чудна средина, гледаат во други пациенти, ја проектираат нивната ситуација. Верувам дека им е тешко. Затоа имаме психолог во болницата, како и невропсихијатар кој доаѓа по потреба, покрај третманот, им треба и психолошката поддршка што ја добиваат - вели д -р Цветановиќ.

Судбините се различни. Семејствата понекогаш имаат големи очекувања, некои приказни добиваат среќен крај, некои за жал немаат друга опција. Но, секако, лекувањето на луѓето е најголемата мотивација и нивна цел.

- Пациентите ни се јавуваат, овие денови треба да видиме помлад пациент кој лежеше кај нас и кој го спасивме. Неодамна, еден колега беше на ручек со еден од нив. Имавме пациенти кои останаа кај нас два месеци. Роднините, од друга страна, понекогаш имаат нереални очекувања, и ние даваме се од себе. Морам да нагласам, повеќето од пациентите се невакцинирани, а тоа е нешто што им отежнува да се излечат - вели директорот на болницата „Ковид“ во Крушевац.

Пациентите со посебни потреби се приказна за себе, бидејќи нивната борба, но и борбата за нив е посебна приказна, тука се и нивните родители, придружници, кои цело време ја следат борбата и им помагаат на лекарите.

-Имаше и луѓе со посебни потреби кои поминаа низ нашата интензивна нега, полуинтензивна, еден месец. Колку е тешко да се воспостави контакт со нив. Еден млад човек со Даунов синдром имаше придружник, тој беше таму со неговата мајка. Тоа е такво ниво на сила што персоналот го носи да помогне, што зборовите не можат да го опишат, а од друга страна, пациентот исто така се бори. Тој имаше маска што остро му се залепи за лицето, но успеа да издржи и со нас и со поддршка од мајка му, и на крајот момчето беше пуштено од болница. Голема радост е кога ќе ги испратиме дома - додава д -р Цветановиќ.

Од една страна, лекарите имаат обврска да спасуваат животи, тие мора да се соберат без разлика каква е ситуацијата. Сепак, најтешко е кога ќе дојде некој близок до нив.

- Невозможно е да не се вознемирувате кога ќе дојде некој што го познавате, а имало и такви ситуации. Никогаш нема да го заборавам моментот кога почина сопругот на моја колешка, на која морав да и соопштам јас. Многу е тешко - вели д -р Цветановиќ.

Како што додава докторот, вакцината е спас и единствено решение. Апелот е, пристапете кон вакцинација и не заборавајте да се заштитите себеси и другите.

- Притисокот е огромен врз целиот персонал на болницата, доаѓаат најтешките пациенти и потребно е многу време. Психофизичките напори на сите вработени се огромни, но можам да кажам дека чувствувам голема гордост што сум на чело на болницата во која работат такви луѓе и професионалци - заклучува д -р Цветановиќ.